Yelkene, buz gibi bir şubat ayında ‘‘ben yelken yapmak istiyorum’’ diye kapısından girdiğim Hedef Yelken ile başladım. Daha yelkenin Y’sini bilmeden yarışçı olacağım ve yarış sezonuna yetişeceğim diye tutturmuştum. Yelken eğitimlerimi bir hız tamamladım ve nihayet artık yarış parkurunda yerimi aldım…
Hedef Yelken ile birçok yarışa girdim ve pek çok derece kazandık. Bir tanesinin yeri benim için çok özel olmuştur. 2017 yılında aşağı yarışının bitiminde Bodrum’da 3 gün sürecek ve günde 2 start alacağımız Türkiye Şampiyonası.
IRC 2 gibi rakibin bol olduğu renkli bir sınıfta, MNG Kargo sponsorluğunda yarışacağız. Rakiplerimiz yıllardır beraber yarışan, tecrübesi bol ekiplerden oluşuyor. Bizim ekibimiz de, daha önce beraber yarışmamış ama yarış parkurunda çokça zaman geçirmiş Hedef Yelken öğrencilerinden oluşan inanılmaz motiveli bir kadrodan oluşuyor.
İlk yarış günü; kahvaltımızı yaptık, enerjilendik, teknemize kumanyalarımızı ve bol miktarda ihtiyacımız olacak sularımızı stokladık ve start hattına doğru yelken açtık. Yarış öncesi kısa bir antrenman, bir- iki tramola, kavança, balon bas indir derken (yarış öncesi muhakkak bir balon basarız ki, balonun yarışta 8 çıkması diye bir durum var evlerden ırak!) start zamanı gelmiş, son 5,4,3,2,1 ve START! İlk gün sonunda 1. olduk. Böylelikle akşam yemeğimiz ve ekip sohbetimizin tadı da ayrı bir güzel oldu…
İkinci yarış günü; dünün galibiyet sevinci ile yarış parkurunda biraz dolanıyor ve diğer teknelerdeki arkadaşlarla laflıyoruz. Kısa bir antrenman yapacağız ama içimiz de biraz rahat tabii… İkinci günün ilk yarışının sonlarına doğru fark ediyoruz ki cenovamız güngörmez yakasından yırtılmış! Panik içinde ama pür dikkat gözümüz cenovada yarışı 2. olarak tamamlıyoruz. İkinci yarış için start verilecek ama biz girersek cenovadaki yırtık iyice büyüyecek, girmezsek de galibiyet şansımız azalacak. Maalesef telsizden o anons veriliyor ‘’Hedef Yelken, Yarışı Terk Ediyoruz’’ İkinci günün ikinci yarışından çekiliyoruz. Yelkeni diktirmemiz lazım! Ekip moral olarak düşük, sabahki sevincimizden eser yok… Akşama doğru biraz biraz düzeliyoruz ve 3. Güne konsantre olmaya çalışıyoruz. Türkiye Şampiyonu olabilmek için, son gün 2 yarışta da 1 olmamız lazım!
Üçüncü yarış günü; Cenovamız tamir edildi, son güne hazır. Biz de hazırız. Start hattındayız kulağımız telsizde geri sayım yapıyoruz ve start!! Ekip motive, yarışı hiç bırakmıyoruz, yarışta bizi bırakmıyor. İlk yarış güzel neticeyle tamamlandı, tüm filo heyecanla son startı bekliyor. Her an her şey değişebilir. Rakipler çok sıkı, hata yapmaya çok da yer yok… İlk yarış bitiminde yediğimiz peynirli sandviç, o yorgunluk ve açlıkla ziyafet çekmişiz hissi verdi. Burada bir parantez açmak istiyorum; yarış kumanyaları, eğer yorgun ve çok açsanız yediğiniz en lezzetli yemeğe dönüşme özelliğine sahip olabiliyor…
Az sonra ikinci start veriliyor. Son yarışın son pupa etabına giriyoruz. Rakibimiz, yaklaşık 6-7 tekne boyu önümüzde. Geçme şansımız çok az görünüyor, bunu biliyoruz ama yine de tam konsantre ve var gücümüzle yarışı bırakmıyoruz. 6-7 tekne boyu farkı kapatıp geçersek biz şampiyonuz, geçemezsek onlar şampiyon. Rakibin gözü arkasında yani bizim üzerimizde, biz de onları pis rüzgârda bırakmaya çalışıyoruz. Onlar kaçıyor, biz kovalıyoruz ve o imkânsız gibi görünen 6-7 tekne boyu farkı kapayarak şamandırayı dönüyoruz ve Hedef Yelken, 2017 yılı Türkiye Şampiyonu oldu!
Bu yarış bana ekip olmanın ne kadar önemli olduğunu ve yarışı son ana kadar hiç bırakmamak gerektiğini öğretti. Sonrası, bir dolu anı ve keyifli sohbetler eşliğinde bir sonraki büyük yarışı heyecanla beklemek.
Merve Yılmaz
